Op het moment dat ik dit schrijf duurt het nog vijf uur voor in de VS Donald Trump wordt geïnaugureerd als president. Ik lees dat op de site van NOS, waar een liveblog bijgehouden wordt. Voor liveblogs ben ik sinds de pandemie nogal gevoelig; er zijn dagen geweest dat ik, omdat ik het ook allemaal niet meer wist, gewoon maar aan één stuk door die website ververste. Als een gokverslaafde die aan de arm van een fruitautomaat blijft trekken in de hoop dat het deze keer wél gebeurt.
Nog vijf uur. Wat er kan gebeuren, in die vijf uur. Je ververst en hij heeft een hartinfarct gekregen. Je ververst en in Noorwegen wint een achtjarig meisje de wedstrijd verspringen in een zandbak. Je ververst en hij geeft een persconferentie; op de achtergrond doet Musk een act met brandende dollarbiljetten. Je ververst en er wordt Jakoetsk iemand aan zijn amandelen geopereerd. Je ververst en er stelt iemand scherp. Je ververst en in IJmuiden tuigt iemand zijn kerstboom af. Je ververst en in het Capitool rollen ze over de grond van het lachen. Je ververst en een van zijn evenknieën, elders, drukt op een rode knop, je ververst en daar gaat de VS. Je ververst en er laten globaal ongeveer vierhonderdduizend mensen tegelijkertijd per ongeluk een kop koffie uit hun handen vallen. Je ververst en ze zingen een duet, Trump zijn vrouw, ze croonen over betere tijden en worden weggereden op een gouden kar, voortgetrokken door mensen die niks anders mogen. Je ververst en tientallen marsen met tientallen aanleidingen gaan als colonnes mieren over de aarde. Je ververst en hij is nergens te vinden, de president-to-be is van de aardbodem verdwenen, het raadsel zal ons nog jaren bezighouden; over de hele wereld geloven er mensen dat hij nu bij Elvis is. Je ververst en hij legt zijn hand op de Bijbel. Je ververst en hij heeft een munt bedacht, een wet, hij verfde de hemel een andere kleur en bouwt van drinkwater een toren die tot de maan reikt. Je ververst, er worden in Tamale honderden laatste adems uitgeblazen, evenveel eerste stappen gezet. Je ververst en alle deuren zitten dicht, je ververst en alle homo’s zijn weg, je ververst en de Nederlandse premier schudt de nieuwe despoot een hand, je ververst en ach. Waarom het erg is hoef ik hier niet uit te leggen. Je ververst, hij bluste de zon, nu blijft het donker. Je ververst en in Petten krijgt iemand een veterdiploma. Je ververst, en nog eens, en nog eens, maar de pagina blijft wit als de flits van een zelfontspanner – daar zit je dan. Te wachten.
Vond je dit interessant?