wat waar is
Het is pas waar als je het vast kunt houden. Nee, dat klopt niet: het is pas waar als ik het geloof, en ik geloof het pas als ik het vast kan houden. Als het daadwerkelijk plaats heeft gevonden. Wat ik bedoel gaat niet over een god of Dingen an sich maar is veel kleiner: dat ik een roman kon schrijven, geloofde ik pas toen ‘ie af was. Dat er een boek van gemaakt zou worden wist ik wel, maar dat dit daadwerkelijk zou lukken was totaal niet zeker. Er kon van alles misgaan, in de tussentijd! De uitgever kon zich bedenken (‘Jezus jongens, serieus? Waren we dronken?’), de crisis zou het boekenvak alsnog in z’n geheel omverwerpen, de drukkerij zou ontploffen, er zou oorlog uitbreken of overheidswege een censuur ingesteld worden die boeken over onaardige vrouwen en hun lapzwansende zonen verbiedt, je wéét het niet, het leven als navel van je eigen universum is zwaar.
Maar nu ligt Onheilig voor me op tafel, heel makkelijk vast te houden, ik durf zelfs te zeggen dat ‘ie lekker in de hand ligt. Het enige wat er nu niet moet gebeuren is dat alle boekhandels spontaan in zinkgaten verdwijnen.
Het was stil hier (nou ja, stil – léég), omdat ik van schrik en blijdschap even uitgeschreven was. Dat schijn je als schrijver niet te mogen hebben, je moet de hele tijd achter je (oude, wankele) bureau willen kruipen en al je zielenroerselen en die van de ganse wereld opschrijven omdat je niet anders kunt. Ik, kan ik u vertellen, kan heel goed anders. Dan kijk ik naar RuPauls Drag Race op Netflix en eet ik pizza en/of boterhammen met vlokken en dat is minstens zo louterend.
Enfin. Ik heb RuPaul uit en heb zelfs een appel gegeten gisteren, dus het gaat wel weer geloof ik. De achterstand maak ik goed met linkjes.
Hier kunt u een voorpublicatie van Onheilig lezen (en een interview erover, met de pakkende kop ‘Ik ben een heel erge schijtluis’, als dat geen bestseller wordt, tevens ben ik eindelijk covergirl, het kan niet op joh).
En hier, op Tirade, blogs over Vroman, masturbatieproza, een eindejaarslijstje, de oude Amsterdamse metro, mijn probleem met dagboeken en een pleurisvrije generatie.
Vond je dit interessant?