Suikerbeest

Je bent heel dicht bij elkaar tijdens een acrobatiekles. F. nam me mee, ze staat met blote voeten op mijn bovenbenen, ik houd haar vast bij haar polsen. Net drukte ik met mijn armen boven mijn hoofd mijn handpalmen tegen die van een vrouw die ik niet ken aan. We keken elkaar in de ogen, onze gezichten raakten elkaar haast. Even later laat ik me buiklings op de rug van iemand die op handen en voeten op de grond staat zakken.

We drukken onze zolen in elkaars heupen, hangen aan elkaars armen, liggen op elkaars lichamen. Ik vind het grappig: al die doodnormale lijven die zich aan elkaar overleveren.

Achteraf fietsen F. en samen op. Mij is het allemaal net iets te dichtbij, te veel vreemde huid, onbekende adem. Toch vind ik het een erg mooi idee dat je ’s avonds door de stad kunt fietsen in de wetenschap dat er ergens in een zaal, misschien wel meerdere zaaltjes, mensen elkaar voor de lol optillen, door hun benen zakken, lachend ter aarde storten. Even gaat er een gedachte door me heen die zo mierzoet is dat ik bijna stijf als een suikerbeest van mijn zadel kantel. Stel je toch eens voor, denk ik, dat je een Trump, een Wilders, een Faber eens in zo’n zaaltje zet. Hen zich laat omwikkelen met vreemde lijven, hen laat omvallen en omhoog laat helpen door nog zo’n vreemd lijf.

Het zou niks schelen, natuurlijk. Maar ik zou het ze zo graag laten doorvoelen. Dit zaaltje, en het zaaltje waar mensen onhandig vingers in een homp klei steken en bijgestuurd worden door een keramist, het zaaltje waar twee zaalvoetballers elkaar in de armen vallen na een doelpunt, de ruimte waarin iemand met zijn tong tussen zijn lippen van concentratie oogschaduw opbrengt bij een ander. Zelfs de klaslokalen waar mensen elkaar niet aanraken, maar waar iemand ze verhalen leert schrijven, stillevens leert tekenen. Dat dat het soms gewoon is – een ander omduwen, versieren, verslaan of omhelzen, iets op papier zetten, zonder dat er een agenda achter zit. Het hoeft niks op te leveren en niks gedaan te krijgen. Je denkt niet aan haat. Je denkt aan je lichaam, een woord, en waar je het heen kunt bewegen.

Vond je dit interessant?